اتکینسون، ریتا.ال و همکاران. (۱۳۸۱). زمینه‌ی روان‌شناسی هیلگارد. ترجمه‌ی محمدتقی براهنی، تهران: رشد.
امانی، غفور و فریده آذرنوید. (۱۳۸۳). ادبیات کودکان و نوجوانان. اردبیل: نیماکتیبه.
بتلهایم، برونو. (۱۳۸۴). کودکان به قصه نیاز دارند. ترجمه‌ی کمال بهروزکیا، تهران: افکار.
بیانی، احمد. (۱۳۷۴). روان‌شناسی قصه: قصه‌ها و باورها؛ پژوهشی در ادبیات ملل. تهران: صابرین.
تمیم‌داری، احمد. (۱۳۷۷). داستان‌های ایرانی. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و تمدن اسلامی.
حجازی، بنفشه. (۱۳۷۴). ادبیات کودکان و نوجوانان؛ ویژگی‌ها و جنبه‌ها. تهران: روشنگران.
حجازی، بهجت‌السادات. (۱۳۸۷). «روان‌شناسی شخصیت در تاریخ بیهقی». فصلنامه‌ی کاوش‌نامه، سال۹، شماره۱۶، صص۹-۴۰.
حداد، حسین. (۱۳۸۷). بررسی عناصر داستان‌های ایرانی؛ مجموعه‌مقاله. تهران: سوره‌ی مهر
خراسانی، محبوبه. (۱۳۸۷). «اخلاق‌نامه‌نویسی در ایران و جایگاه اخلاق جلالی». فصلنامه‌ی پژوهش‌های ادبی، سال۵، شماره۲۰.
شاملو، سعید. (۱۳۷۷). مکتب‌ها و نظریه‌ها در روان‌شناسی شخصیت. تهران: رشد.
ـــــــــــ . (۱۳۸۲). روان‌شناسی شخصیت. تهران: رشد.
شولتز، دوان پی. (۱۳۷۸). نظریه‌های شخصیت. ترجمه‌ی یوسف کریمی و فرهاد جمهوری، تهران: ارسباران.
کرین، ویلیام. (۱۳۸۴). نظریه‌های رشد؛ مفاهیم و کاربردها. ترجمه‌ی غلامرضا خوی‌نژاد و علیرضا رجایی، تهران: رشد.
گرین، الین. (۱۳۷۸). هنر و فن قصه‌گویی. ترجمه‌ی طاهره آدینه‌پور، تهران: ابجه.
مارزلف، اولریش. (۱۳۷۶). طبقه‌بندی قصه‌های ایرانی. ترجمه‌ی کیکاووس جهانداری، تهران: سروش.
ناظمی، یحیی. (۱۳۸۵). ادبیات کودکان؛ رویکردی بر قصه‌گویی و نمایش خلاق. تهران: چاپار.
یاوری، حسین و مریم مسیحا. (۱۳۸۸). فرهنگ عامه. تهران: آذر؛ سیمای دانش.
Gessel, A & F. L. Ilg. (1949). Infant and child in the culture of today. New York: Harper & Row Pub.
)
